Labouheyre; nog minder dan 1000km!

We hebben weer veel te vertellen dus maar snel van start!
We hebben hele gezellige dagen met Sabine en Paul in Bordeaux gehad: bijgekletst, veel gezien en goed gegeten en gedronken om de verjaardagen van Leo, Sabine en Paul te vieren.

De 28e zijn zij weer naar Nederland gevlogen en gingen wij weer op stap. En wel naar Gradignan waar we sliepen in een gîte van de Franse Jacobusvereniging. Het was een 13e-eeuwse priorij. Voor de verandering was het er warm bij aankomst omdat er boven een echtpaar woont (met hun blinde hond). Na alle lekkers in Bordeaux werd dit weer een avondeten van stokbrood, rauwe ham en blauwe kaas!

1 Maart liepen we, in steeds meer zon, naar Le Barp. Onderweg hadden we de Dazers weer een keer goed nodig toen een herdershond en een rotweiler op ons af kwamen... Wíj hebben gewonnen!
Omdat we in een hotelletje sliepen en een tv hadden, zagen we beelden van de waterramp in de Vendée en hoorden we over de storm. Wij hebben er tijdens het lopen niets van gemerkt behalve dat er veel takken en omgewaaide bomen in het bos lagen. Hoe lokaal kan het zijn!

De volgende dag liepen we over werkelijk kaarsrechte wegen door het bos waar we helemaal niemand tegen gekomen zijn. Het was prachtig weer dus we hebben meerdere keren zitten zonnen en in Beliet wat op een terrasje gedronken. Vanwege het droge weer kunnen we nu over de GR-wegen lopen en dat brengt je op mooie plekjes. Ook leverde het een discussie op met 2 Orange techneuten: wat doe je? Loop je de kortste weg over de weg of over de langere, kleine weggetjes? Ze concludeerden uiteindelijk zelf dat "álle wegen naar Santiago gaan!"
We sliepen net buiten Mons in een (weer steenkoude) gemeente gîte die enkel voor Jacobusgangers open staat. Hiervoor heb je dus je 'pelgrimspaspoort' oftewel je credencial nodig. De gîte staat aan de rand van het bos, naast de 11e-eeuwse kerk met zijn begraafplaats. We hadden dus geen last van de buren.
Ook deze gîte hadden we weer voor ons alleen en daar genieten we nog maar eens goed van want dat zal snel gaan veranderen! We zijn nog steeds geen andere pelgrims tegen gekomen maar horen wel dat er al veel reserveringen voor later gemaakt zijn. Dus waar doe je goed aan? In de winter zijn sommige overnachtingsplaatsen nog gesloten maar in de zomer zijn er ook al veel geboekt...

De volgende dag overnachtten we in Moustey. In het dorp staat een oude markeringssteen die aangeeft dat Santiago nog precies 1000km verder ligt. Dat betekent voor ons dat we er ook al 1000km op hebben zitten en exact op de helft zijn!
We sliepen in een gîte op een vakantieparkje en daar hadden ze allerlei dieren: honden, paarden, ezels, geiten, hangbuik zwijntje met biggetje en kippen. Helaas zaten er ook kleine diertjes in bed dus hebben we nog dagen lopen krabben ... (bah)
Sommige (grote) dieren liepen ook los dus als je naar buiten kwam, moest je niet struikelen over kippen, honden, zwijntjes of zelfs een paard. Het was er echt villa Kakelbont van Pippi Langkous!

Op weg naar Labouheyre hebben we een record gebroken: er was een rechte weg van 10km lang!
Dat wordt wat ééntonig. We zijn hier tot en met vandaag om te herstellen van maag-/darmklachten en wat griepverschijnselen.
In het dorpje zelf gebeurt helemaal niets meer sinds de grote weg en het spoor er omheen geleid zijn. Op zaterdagavond kun je er niet buiten de deur eten! Gelukkig kookt de mevrouw waar we slapen voor ons vanavond.
In het dorp staat wel een St.-Jacobus kerk met een mooi glas-in-lood raam met zijn afbeelding.
Het blijkt trouwens dat ook Rembrandt Jacobus (in 1661) geschilderd heeft maar dat even ter zijde.

Onderweg zagen we erg veel vrachtwagens met houtstammen rijden. Vrachtwagens uit Letland, Ierland en Zweden m.n. Het blijkt dat dit gebied 3 jaar geleden erg nat is geweest, de grond was helemaal verzadigd en daardoor hadden de wortels van de bomen nauwelijks grip meer. Het wachten was op stormbuien en toen die kwamen, zijn héél veel bomen omgevallen. Dagelijks vertrekken er 2 treinen vol met hout uit Labouheyre naar Oost-Duitsland en Rusland!

De Wheelie blijft opvallen. Op een gegeven moment zette een man zijn auto, half op de weg, stil, stapte uit en staarde naar de Wheelie. Wat bleek: zijn vrouw en hij waren vroeger enthousiaste wandelaars maar zijn vrouw kan nog maar 6kg op haar rug dragen en de rest is voor hem te veel. En hier zag hij dé oplossing! Hij wilde er alles over weten en heeft de site opgeschreven (die ook in het Frans is).
Het zou toch mooi zijn als die mensen hun hobby weer op konden pakken!!

Morgen gaan we weer op pad. Eerst naar Onesse-et-Laharie en in de loop van de week naar Dax.
Volgende keer lezen jullie hoe dat gegaan is.

Groeten en lees ook www.jacquelineenleo.nl